Ondanks dat Chris Rea zingt dat hij voor kerst naar huis rijdt, is de kerstgedachte ver te zoeken in het zwembad vanochtend. Het is druk. Door personeelstekort is het banenzwemmen nu 's ochtends in één uurtje gepropt. En waar té veel mensen bij elkaar zijn, is de kans op irritatie aanzienlijk.

Na een kwartiertje is het raak. Een dame probeert haar plek te claimen in een baan waar al enige tijd twee borstcrawlers door het water vliegen. Die grijze lieden zijn als diesels, die gewoon door denderen, baantje na baantje, ook als er iemand doelbewust in de weg gaat zwemmen. Na een paar keer opzij te zijn gebotst, is de dame er klaar mee. Ze wacht de boosdoener op bij het startblok en als die zijn draai heeft gemaakt, grijpt ze hem bij zijn kladden. Of bij zijn billen, zo hoor ik hem later verongelijkt vertellen. "Als ik dat bij haar had gedaan, dan zat ik nu met een #metoo aanklacht op het politiebureau."

Het resulteert in een gezellige schreeuwpartij waar de arme 17-jarige badmeester zich geen raad mee weet. Terwijl ik rustig mijn baantje zwem, kiest de crawler uiteindelijk eieren voor zijn geld - want de dame wordt onvoorwaardelijk gesteund door een andere zwemster - en komt in mijn baan erbij zwemmen.

Thuis gekomen, wordt de kerstsfeer er niet beter op. Ik hoor van mijn prinses op het roze paard, dat een derdegraads familielid heeft geprobeerd zich van leven proberen te beroven. Whaaatheeefuck?

Gelukkig voor ons is het de 18-jarige meid niet gelukt. Ik vraag me af of ze baalt van de mislukte overdosis aan pillen en welke problemen ze zo wanhopig graag wilt beëindigen dat ze pillen als enige oplossing zag.

Zoiets komt niet geheel uit de lucht vallen. De algemene aanname was dat het redelijk goed met haar ging de laatste tijd. Zo zie je maar weer, dat je soms geen idee hebt wat er in iemand omgaat.

Ook al kan ik de situatie redelijk nuchter bekijken, moet ik later op de dag toch wel een paar keer slikken als ik me voorstel hoe alleen en ellendig ze zich waarschijnlijk heeft gevoeld.

Ik heb geen idee wat nu de volgende stap zal zijn. Haar familie heb ik nog niet gesproken. Die zijn vast aan het bijslapen na zo'n nachtje in het ziekenhuis. Ook praktische vragen dringen zich op: zullen zij overmorgen bij het kerstetentje zijn? En zo ja, gaan we dan doen alsof er niets gebeurd is?

Ook de prioriteiten worden anders, stel ik me zo voor. Ik zal me geen zorgen meer maken of iedereen het voorgerecht wel lekker vindt, maar of iedereen het einde van de avond wel haalt.

En wat kan je eigenlijk doen als je zelf een doodswens hebt? Ondanks dat je misschien denkt dat niemand je snapt of geen tijd voor je heeft, er is altijd wel iemand om mee te praten. Zo leer ik zojuist online over het bestaan van de hulplijn 113. Als jij het leven niet meer ziet zitten, dan kun je 113 bellen.

Zelfs mensen die zich zorgen maken om anderen met zelfmoordneigingen, kunnen dat nummer bellen voor ondersteuning. Het voelt als een fijne gedachte, dat er altijd iemand is die je kan helpen met advies.

Mijn voornemen voor het komende kerstfeest is om voor iederéén wat interesse op te brengen. Licht in de duisternis, dat betekent het kerstfeest voor mij. Ons nummer 'I just breathe', hieronder te luisteren, brengt mij ook soms dat lichtpuntje. Ik hoop dat het voor jou ook iets positiefs kan betekenen.

Dikke knuffel en fijne dagen.

Groetjes Dirk

22AD - I just breathe
When your sun is down
and all is said and done
What's left of your hope
and your dreams
When the wind takes you around
back to where you came from or so it seems

I just breathe