Walter, een vriend die niet graag het huis uit gaat, vroeg me vorige maand wat het nou toevoegt om een band live te zien. Of je luistert in alle rust en met al het gemak van je eigen woonkamer naar die allerbeste plaat, zo argumenteerde hij, of je moet dus je vertrouwde huis uit. Vaak ver van tevoren een veelal fors geprijsd kaartje kopen. Door weer en wind het land door naar het poppodium, samen met andere soms niet zo fris ruikende en uit hun ogen kijkende figuren in een lange rij staan, kijkend naar die band die bijna aan het eind van hun latijn is na vier maanden, zes dagen in de week toeren, paniekerig je oordopjes zoekend omdat die idioot van een geluidsman in het kader van ‚je moet het niet alleen horen, je moet het ook voelen‘, het volume knetterhard heeft gezet.
„Maar de beleving is toch heel anders?“, zei ik.
Walter draaide het volume omhoog van het nummer Around the Fur van de Deftones. „Anders, maar niet per se beter“, zei Walter.
Ik schudde mijn hoofd. Walter had een punt, maar ergens klopte er iets niet in zijn redenering. Mijn afspraak was over tien minuten dus liet ik Walter achter in de waan van zijn gelijk.
Kort na mijn gesprek met Walter was ik een dagje naar Pinkpop. Ik dacht die dag vaak aan Walter. Toen we na twee en een half uur op de parking waren gearriveerd. Toen we na 50 minuten lopen het terrein opkwamen en we met een temperatuur van 32 graden vrij weinig schaduw kon vinden. Toen ik voor de vierde keer die dag een half uur in de rij stond om mijn waterflesje te vullen. Toen iemand het weer nodig vond om met zijn schoen boven op mijn blote voet te gaan staan. Toen ik me realiseerde aan het eind van de dag dat ik alleen aan eten al bijna 50 euro lichter was, omdat je geen eigen bammetjes mag meenemen. Toen we om kwart over één ’s nachts een half uur stil stonden op het parkeerweiland, omdat er meer mensen graag weer naar huis wilden. Toen ik twee en een half uur het geouwehoer van BNR radio heb aangehoord om mezelf achter het stuur wakker te houden. Én ik dacht aan Walter toen ik trillend van vermoeidheid om kwart over vier ‘s nachts de sleutel in mijn slot stak met de vraag: was dit het inderdaad nou allemaal waard?
Vandaag zag ik Walter bij de lunch. Ik was er uit. Ik had mijn antwoord gevonden.
„Jouw redenering in ons laatste gesprek“, zei ik tegen hem, „die klopt niet.“
Zijn soep, op transport in een lepel, onderweg naar zijn mond, bleef halverwege hangen.
„Die dingen die je opnoemt, de reistijd, het weer, vervelende mensen, de kosten, al die zaken geven kleur aan het optreden van een liveact. Op dat moment is het soms kut, maar als je dan na eens spetterend optreden van de band weer in je bed ligt, dan heb je al die zogenoemde obstakels toch maar mooi weer even getrotseerd!“
Walter’s wenkbrauw gaat langzaam omhoog als hij van zijn soep slurpt.
„En dat is nog maar de helft“, zei ik. „Hoe mooi is het om te zien als een iets wat aangeschoten jongedame lekker aan het dansen is, terwijl Courtney Barnett op het podium 'haar' nummer aan het spelen is? Aan het lange gezicht van haar vriend te zien, wil hij liever ergens anders heen. Maar zij geeft niet op. Ze danst en draait om hem heen en ze geeft hem met een blik vol verlangen een dikke kus op zijn mond. Vijf minuten later doet ze het weer en vijf minuten later nog maar eens. Beetje bij beetje breekt zij zijn weerstand af en uiteindelijk geeft hij zijn sacherijnigheid op. Hij omhelst haar en zoent gepassioneerd terug.“
Stoïcijns smeert Walter zijn stokbroodje.
„Ik sprak een man van een jaar of 50, naast me in de schaduw. Hij vertelde dat hij Pearl Jam 30 jaar geleden op Pinkpop voor het eerst gezien heeft. Toen Eddy Vedder het publiek in dook vanaf die camerakraan. Ondertussen zit zijn vrouw te huilen van vermoeidheid en warmte, maar ze zet door. Ook zij móét Pearl Jam zien“.
Rustig kauwt Walter verder. „Je weet dat ze ook concert registraties uitbrengen hè?“
„Maar denk je niet dat het anders voelt, als je tussen 70.000 andere Pearl Jam fans staat, als Eddy Verder vertelt hoe hij in contact is gekomen met die cameraman van dertig jaar geleden? Omdat hij wilde weten of die cameraman nog boos op hem was, toen hij via zijn camerakraan het publiek in gedoken was?
Of als Eddy een aantal badplaatsen opnoemt waar je lekker kan surfen, zoals Domburg, Wijk aan Zee en Scheveningen omdat hij zelf een surfer is? Of als hij vijf minuten lang zijn fans bedankt, in het Nederlands?“
Walter zegt niet zoveel meer, wat niets voor Walter is.
Twee weken later sta ik met veel anderen voor een podium in Utrecht te genieten van een stel stevige gitaren. En wie denk je dat daar een paar meter verderop op de maat met zijn hoofd staat te knikken? Lachend schudt Walter zijn hoofd en houdt dan zijn biertje naar me omhoog. Ik proost met mijn colaatje en na afloop van het optreden bestellen we er nog een paar.
Wij hebben uiteraard nog geen 70.000 fans, maar met 50 mensen ofzo, kunnen we er al een heel mooi feestje van maken. Dus kom lekker kijken naar ons volgende optreden. Op dit moment nog geen concrete data, maar we zijn met een aantal interessante dingen bezig, dus hopelijk snel meer. Tot die tijd hier wat verkoeling met een coole live clip van The Breakup. En, voor de karaokeliefhebbers: de tekst staat eronder!