Veel grungehelden, zoals Layne Staley van Alice in Chains, Scott Weiland van Stone Temple Pilots en uiteraard Kurt Cobain van Nirvana, waren gezien hun drugsverslaving geen moment bang voor naalden. Ik ben niet zo'n held met naalden...
De dokter op de spoedeisende hulp, een Friese serieuze dame met een gezicht vol rimpels, vertelt me dat ik mezelf dagelijks een spuitje moet geven tegen bloedpropjes. Met mijn voet in het gips tot onder mijn knie, kan de enkel niet bewegen. Fraxiparine verdunt het bloed en voorkomt zo trombose.
“Is er geen alternatief? Kan ik niet bepaalde oefeningen doen?”, zeg ik. De dokter denkt een paar seconden na, niet over haar antwoord, maar over de onverwachte vraag. Een kleine glimlach doorbreekt haar serieuze blik. “Nee, er zijn geen alternatieven. Het is gewoon elke dag prikken na de avondmaaltijd”.
Ik was voorbereid op gips, of schroeven en een plaatje via een operatie, maar niet op die klote naalden. Mijn optimisme incasseert de klap. Alles om te herstellen, zeg ik tegen mezelf. Vaccinaties kan je ook, dus dit overleef je ook wel. Alles om te herstellen. Wat er maar voor nodig is.“Ik vind dat misschien nog wel het ergste van deze hele toestand”, zeg ik met een flauwe glimlach. “Mijn vriendin kan dat vast wel. Die heeft ruime ervaring met het zetten van infusen.”
De dokter knikt gerustgesteld. “De verpleegkundige geeft je na het gips de eerste prik.”
Bij die prik van de verpleegkundige keek ik zoals gewoonlijk de andere kant op. Maar het stelde gelukkig niet zoveel voor. Het voelde letterlijk als een klein prikje. Thuis is het voor mijn prinses op het zwarte paard geen enkel probleem om dagelijks een injectie te geven. Alleen volgend weekend gaat ze gezellig een paar dagen met vriendinnen op stap. De buurvrouw verderop is ook verpleegkundige, maar haar hulp inroepen, is mijn eer te na. Dat betekent dat ik het over zes dagen toch zelf moet gaan doen. Shiiit.
Op zondag bonkt mijn hart in mijn keel terwijl ik door de haren van wimpers gluur naar het vier cm kleine naaldje als het mijn buikvet ingaat. Op maandag kijk ik met meer ontspanning naar de handelingen. De volgende dag bereid ik zelf de spuit voor door het uit de verpakking te halen en het dopje van de naald te trekken.
“Heb je op de verpakking de houdbaarheidsdatum gecontroleerd en gecheckt dat je inderdaad een fraxiparine injectie hebt?”, zegt mijn vriendin.
Ik check alsnog: fraxiparine 0,3 mL, 04 2026. Dan houd ik de injectie loodrecht boven mijn buikvet maar geef uiteindelijk toch de injectie uit handen.
Op woensdag zie ik er zo tegenop dat mijn nasi goreng als gebakken plastic smaakt. Van dat plastic dat al een tijdje in het donkerste hoekje van de kamer kruimels en haren heeft verzameld. Ik ben zelfs zo gespannen dat zij in eerste instantie de naald er niet eens in krijgt. Als de naald er vervolgens wel ingaat, doet het pijn als nooit tevoren.
Donderdagochtend besef ik me bij het wakker worden dat het vanavond moet gebeuren. Ik slaak een diepe zucht. Bij het omkleden zie ik een flinke blauwe plek waar gisteravond de naald erin is gegaan. Bloeduitstorting. Mijn werk houdt me gelukkig bezig die dag en bij het eten volgen we de avonturen van Gru in Despicable Me 3. Mijn jongste dochter herinnert me na afloop aan het onvermijdelijke.
Ik check het label, maak de verpakking open en trek de dop eraf. Ik knijp in mijn buik om een laag buikvet te selecteren en hou de injectie in de juiste positie erboven. Dan adem ik langzaam uit ter ontspanning en druk daarna kalm de naald erin. Ik voel het eigenlijk niet eens. Rustig druk ik de doorzichtige vloeistof naar binnen, waarna ik de naald eruit haal. Simpel en pijnloos. Waar was eigenlijk al die drukte om?
Zo ontdek je nog eens wat 😆. Een ontdekking op muzikaal vlak is voor mij de Nederlandse stonerband The Machine. Ken jij ze ook nog niet, dan is deze clip een goed begin. En live zijn ze eind juni in Patronaat in Haarlem te bewonderen.
Cya out there!
Groetjes Dirk